Takvim değil, biz değişirsek hayat değişir

Yeni bir yıla giriyoruz.

Takvim yaprakları değişiyor, duvarlardaki ajandalar yenileniyor, sosyal medyada aynı cümleler tekrar dolaşıma giriyor: ‘Bu yıl benim yılım olacak.’ Peki gerçekten oluyor mu?

Yoksa sadece inanmak mı istiyoruz?Her yeni yıl, umut paketlenip satılıyor bize.

Biraz motivasyon, biraz pembe cümle, bolca ‘her şey değişecek’ hayali.

Değişen ne oluyor gerçekten?Şunu kendime de soruyorum: Ben kaç yıldır aynı cümleleri kuruyorum?

Kaç yeni yıla aynı kırgınlıklarla girdim?

Kaç defa ‘bu sefer farklı olacak’ deyip, aynı şeylere razı oldum?Belki de sorun yeni yıl değil.

Belki sorun, değişimi sürekli ertelememiz.

Yeni yıl geldiğinde, sanki zaman bize bir af çıkarıyormuş gibi davranıyoruz.

Geçmişte yaptıklarımız, susup katlandıklarımız, yarım bıraktıklarımız… Hepsi ‘eski yıl’ hanesine yazılıp rafa kaldırılıyor.Oysa ne hisler takvimle sıfırlanıyor ne de biz 31 Ocak’ta saatler 00:00’ı gösterdiğinde yeni bir hayata doğuyoruz.

Kırgınlıklar, alışkanlıklar, korkular yeni yıla da bizimle geliyor.

Umut kötü bir şey değil.

Ama umut, yüzleşmenin yerine geçtiğinde tehlikeli.

Çünkü bazen umut etmek, harekete geçmemek için kullandığımız en zarif bahane oluyor.

Bu bana biraz ‘Pazartesi diyete başlayacağım’ cümlesini hatırlatıyor.

Sanki bir şeylere başlamak, değiştirmek için pazartesinin ya da koca bir yılın ilk günün gelmesi gerekiyormuş gibi.

Ben de yaptım.

Hâlâ yapıyorum.

İnsan bazen gerçeklerle yüzleşmek yerine, takvimin arkasına saklanmayı seçiyor.

Yeni yıl, mucize getirmiyor.

Yeni yıl, karar almazsan, harekete geçmezsen değiştirmiyor.

Yeni yıl, aynı hayatın üzerine sadece yeni bir sayı ekliyor.