Call of Duty: Black OPS 7 İncelemesi - Zombi ve Multiplayer modlar hatırına oynanır!

Yıllar boyunca Battlefield ve Call of Duty rekabetinde ağırlıklı olarak COD Duty tarafında olan biri olarak en başta şunu söylemem gerekiyor: Bu sene Battlefield oyun sürem kesinlikle Call of Duty’yi geçmiş durumda.

Bunun en önemli sebebi en çok sevdiğim hikâye modunun oynanamaz hale getirilmiş olmasında yatıyor.

Gereksiz yere online hale getirilen ve bölümü tamamlamadan kaydedilemeyen hikâye modunda biraz beklediğim için neredeyse bitirmek üzere olduğum bölümden beni atınca oyunu bırakma seviyesine geldiğimi itiraf etmeliyim.

Üstelik böyle bir değişiklik yapılmış olmasını bir mantık çerçevesine oturtamadığım ve kendi hatam olarak kabul ettiğim için aynı duruma iki kere düşmüş olmam da cabası.Black OPS 6’nın çok oyunculu moduna günlerini vermiş biri olarak bir süre sonra en azından bu modlar için bir şans daha verip incelemeyi tamamlamak istedim ve iyi ki de öyle yapmışım.

İlk defa hikâye modunu bitirmeden online modlara geçtim ve Black OPS 7’nin özellikle de Zombie modu ve multiplayer modların hatırına oynamaya değer olduğunu söyleyebilirim.

Ne mutlu ki bu modlar hala çok eğlenceli.Call of Duty her zaman oyun dünyasında uzun yıllardır en başarılı ve en çok satan yapımlardan biri olmayı başarıyor.

Ancak her yeni oyunun, önceki başarıları yakalamak ve yenilik yapmak konusunda bir zorlukla karşı karşıya kaldığı da açıkça görülüyor.

Görünen o ki Black Ops 7 de bu sıkıntıyı yaşıyor.

Bazı yönleri hala heyecan verici ve dinamik olsa da, bazılarında ise ağır başarısızlıklar söz konusu.

Bu incelemede, oyunun hayal kırıklığı yaratıp yaratmadığını detaylıca ele almaya çalışacağım.Black Ops 7'in hikaye modu, oyunun en zayıf noktası olarak öne çıkıyor.

Teorik olarak, yakın bir gelecekte, David Mason ve Harper gibi karakterleri geri getirerek, gerçeklikleri karıştıran bir psikotropik gaz olan Cradle'ı kullanmak oldukça ilginç bir fikir gibi görünse de pratikte bu fikir, bir kaos haline dönüşüyor.

Hikâye, sadece birkaç görevlik bir dizi halini alıyor ve bunlar, çoğu zaman sadece çok oyunculu haritalarda geri dönülecek alanları gerekçelendirmek için tasarlanmış gibi görünüyor.Hikâye, zaman zaman gerçekliğin dışına çıkan bir hal alıyor.

Devler yerden fırlıyor, şeytanlar ortaya çıkıyor, anılardan oluşan dev çiçekler beliriyor ve tüm bunlar, gerçek bir amacı olmayan bir ciddiyetle sunuluyor.

Buradaki asıl sorun, çılgınlık değil, çılgınlığın bir anlam taşımamış olması.

Hikâye neredeyse hiç tutarlı değil, diyaloglar anlamsız ve tonlamalar arasında denge bulunmuyor.

Hikâye tam anlamı ile zaman baskısı, eksik ilgi ve kimlik sorunu yüzünden hüsrana uğramış durumda.Hikaye modu tasarımı da tek başına oynayan oyuncuları hiçe sayıyor.

Sürekli çevrimiçi olmayı zorunlu kılan bir kooperatif görev var, hiçbir ara kaydetme noktasına sahip değilsiniz, yapay zekayla kontrol edilen takım arkadaşları yok ve oyuncu sayısına göre değişen bir zorluk seviyesi söz konusu.

Bütün bu çılgın deneyim, Endgame’i açma görevi olarak işlev görüyor.

Sonuçta, varlığı için özür dileyen bir deneyim haline geliyor.Neyse ki, hikaye modunu bir kenara bırakırsak gerçek Call of Duty karşımıza çıkıyor.

Çok oyunculu mod, her zaman olduğu gibi oyunun en dikkatle şekillendirilen kısmı ve omurgası.

Burada sunulan yeni mekanikler, örneğin duvarlardan zıplama gibi hareketler, klasik serinin temposuna şaşırtıcı bir şekilde uyuyor.

Hiçbir şey bozulmuyor, aşırıya kaçmıyor ve Black Ops'un en iyi zamanlarına benzer bir hareketlilik ekliyor.

Birkaç kapışmanın ardından bu hareketlerin tümüne hakim olabiliyorsunuz.Silah kullanımı hala harika: Net silahlar, kontrol edilebilir geri tepme, hızlı sonuç ve göz alıcı bir hızda gelişen çatışmalarla oyuncuyu ekrana bağlıyor.

Ancak, haritalarda bazı sorunlar da yok değil.

Tasarım açısından değil ama düşmanların çok sık ve beklenmedik yerlerde belirmesi kesinlikle oyunun akışını bozuyor.

Hatta bulunduğum konumdan sürekli önümde beliren rakip oyuncuları vurup skor elde etttiğim bir maç bile oldu.

Yeni içeriklerden Overload modu, Amerikan futbolundan esinlenen yapısıyla dikkat çekici ve Skirmish 20v20 modu ise daha deneysel ve kaotik bir yapıya sahip, aksiyonla dolu anlar ve uzun süreli boşluklar arasında bir denge kuruyor.İlerleme sistemi her zamanki gibi devasa ve belki de fazla karmaşık.

Kişiselleştirme özgürlüğü o kadar geniş ki, wildcards, perkler ve silah düzenlemeleri gibi seçenekler tam anlamıyla ayrı bir göreve dönüşüyor.

Bu durum, benim gibi odaklanmış oyuncular için harika bir derinlik sunsa da, daha rahat oynamayı tercih edenler için bıktırıcı olabilir.

Black Ops 7’in çok oyunculu modu, serinin temelini korusa da, yıllardır süren “yıllık sıfırlama” hissinden kurtulamıyor ve bu durum, oyunun yenilikten uzak kalmasına yol açıyor.Eğer Black Ops 7'in bir noktada gerçekten parladığı bir alan varsa, o da Zombi modu.

Treyarch, bu modda yine en iyisini yapmış ve Ashes of the Damned haritası, TranZit'in felsefesinin modern bir versiyonu olarak karşımıza çıkıyor.

Harita devasa, keşfetmesi zorlayıcı, ancak yolları, kısayolları ve sırları keşfettikçe oyun deneyimi büyülüyor.Fakat bu mod da mükemmel değil.

Birçok sistemin aynı anda çalışması, uzun süre ara vermiş oyuncular için biraz kafa karıştırıcı olabilir ve öğrenme eğrisi bir hayli yüksek.

Harita geniş ve çok iyi tasarlanmış olsa da, biraz içerik eksikliği hissediliyor.

Yine de burada kişilik, ambisyon ve tutarlılık var, bu da Black Ops 7’in zombi modunu gerçekten özel kılıyor.Yeni Endgame modu, DMZ'nin evrimi ve Warzone’a köprü olarak tasarlanmış.

İlk bakışta, paylaşımlı PvE dünyasında ilerleme kaydedilmesi fikri cazip gibi görünüyor.

Avalon'u keşfetmek, görevleri tamamlamak, karakterinizi geliştirmek ve elde ettiğiniz güçleri korumak kulağa hoş geliyor.

Ancak, ne yazık ki bu mod birçok sorundan dolayı istenilen etkiyi yaratamıyor.

Düşmanlar oldukça tekdüze, PvP'nin eksikliği, robotlar, zombiler ve kabuslar arasında bir denge bulunamıyor ve çok sık tekrara düşüyor.

İlginç bir fikir olsa da, henüz tam anlamıyla olgunlaşmış değil.Call of Duty: Black Ops 7, evrimleşme ihtiyacı ile geçmişine tutunma arasındaki dengeyi tam bulamayan bir oyun olmuş.

Silah kullanımı hala mükemmel ve Zombi modu güçlü bir şekilde parlıyor, fakat hikaye modu tam anlamı ile bir hayal kırıklığı yaratıyor ve Endgame modunun potansiyeli büyük ölçüde başarısızlıkla sonuçlanıyor.

Oyunun temelinde eğlenceli bir deneyim var, ama insan Black Ops ismi altında daha fazlasını bekliyor.

Serinin yıllar içinde kazandığı prestij ve beklentiler göz önüne alındığında, bu oyun, kaybolan bir fırsat olarak tarihe adını yazdırıyor.

Kendi adıma en azından bu sene Battlefield’e daha fazla şans vermeme neden oldu ve o yönde biraz ön yargılarım kırılmış olabilir.

Bu da bir kazançtır.