Haber Detayı
Ankara’da içler acısı görüntüler! Emekliler böyle hayata tutunmaya çalışıyor
Ankara’nın tarihi Ulus semtindeki ucuz oteller, artık geçici konaklama noktaları değil; düşük maaşlarla geçinmeye çalışan yaşlı emeklilerin zorunlu yaşam alanı haline geldi.
Ulus otelleri, bugün Ankara’nın kalbinde yaşanan derin bir sosyal yaraya işaret ediyor.
Bir zamanlar kısa süreli konaklamalar için tercih edilen bu ucuz oteller, artan kiralar ve düşen alım gücü nedeniyle artık yaşlı emeklilerin son sığınağına dönüşmüş durumda.
Gazeteci Mine Şenocaklı’nın sahadan aktardığı özel haber, emeklilerin içine sürüklendiği sessiz yoksulluğu görünür kıldı.
OTEL ODALARI ARTIK BİRER YAŞAM ALANI Ulus’taki otellerde günlük konaklama bedeli 200 ila 400 lira arasında değişiyor.
Bu rakam, aylık hesaplandığında 6 bin liradan 12 bin liraya kadar çıkıyor.
Ancak en düşük ücretle kalanların şartları oldukça ağır.
Banyo ve tuvaleti olmayan, çoğu zaman penceresiz ve daracık odalar, emeklilerin hayatlarının son yıllarını geçirmek zorunda kaldığı alanlara dönüşmüş durumda.
Bu tablo, barınmanın ötesinde ciddi bir insanlık sorununa işaret ediyor.
EMEKLİ MAAŞI KİRAYA YETMİYOR Türkiye’de en düşük emekli maaşının 16 bin 881 lira olduğu düşünüldüğünde, bu otel ücretleri emekliler için ağır bir yük anlamına geliyor.
Kiranın ardından elde kalan para, çoğu zaman yalnızca temel gıdayı karşılamaya yetiyor.
Şenocaklı’nın haberinde sıkça rastlanan bir detay ise dikkat çekici: Otellere giren her emeklinin elinde küçük bir poşet var.
İçinde birkaç haşlanmış patates, iki yumurta ya da şanslıysa birkaç parça tavuk baget bulunuyor.
BİR PİKNİK TÜPÜ, BİR ÖMÜR Yemek pişirmek için kullanılan alan, odanın bir köşesine sıkıştırılmış küçük bir piknik tüpü ile sınırlı.
Yıllarca çalışmış, vergi vermiş bu insanlar, hayatlarının en kırılgan döneminde temel ihtiyaçlarını bile zar zor karşılıyor.
Bu durum, yalnızca ekonomik değil, aynı zamanda psikolojik bir yıpranmayı da beraberinde getiriyor. 'EV Mİ TUTAYIM, KARNIMI MI DOYURAYIM?' Ulus’ta 10 yıldır otellerde yaşayan 65 yaşındaki Mustafa Kara, yaşadığı çıkmazı şu sözlerle anlatıyor: “İstemez miyim evim olsun?
Ama maaşımı eve mi vereyim, karnımı mı doyurayım?” Bu cümle, binlerce emeklinin ortak hissiyatını özetliyor. 73 yaşındaki Garip Bey ise 13 yıldır otel odalarında yaşadığını söylüyor.
Akşam yemeği olarak gösterdiği ince bir dilim beyaz peynirle konuşurken gözleri doluyor ve sessizce odasına çekiliyor.
