Kasım Garipoğlu'nun evindeki 'kutsal sirk' detayı... Zincirin halkaları nereye dayanıyor

Ünlülere yönelik peş peşe düzenlenen uyuşturucu operasyonları kapsamında hakkında yakalama kararı verilen iş insanı Kasım Garipoğlu’nun evi, Sabah Gazetesi tarafından görüntülendi.

Deniz kenarındaki yalının havuzundaki ‘Divine Circus’ (kutsal sirk) yazısı, Garipoğlu ve çevresi hakkında iddia edilen yaşam tarzının bir özeti sayılabilir.Kasım Garipoğlu’nun evindeki havuzda yazan ‘Divine Circus’ hedonist* bir yaşam tarzının sembolü…*Hedonizm; yaşamın amacını haz ve zevk arayışı olarak tanımlayan felsefi ve kültürel yaklaşım.Kutsal anlamına gelen ‘divine’ ile sirk anlamındaki ‘circus’un birleşimi, bilinçli bir ironi olmakla birlikte, kendini üstün görmenin de bir tezahürü."KUTSAL AŞIRILIK"‘Divine Circus’, 1990’lar sonu ile 2000’ler başı New York gece hayatında sıkça rastlanan bir terimdi: Genellikle ahlaki sınırları kutsallık estetiğiyle tersyüz etmeye dayanıyor.

Divine decadence (ilahi çöküş), sacred excess (kutsal aşırılık) gibi ifadelerle örülen bu söylemde “divine”, ilahi olandan ziyade dokunulmazlığı, seçilmişliği ve üst sınıfa ait olmayı çağrıştırıyor.İsmin ikinci parçası olan “circus” ise kaosu, gösteriyi ve maskeleri temsil ediyor.

Kabare ve performans kültüründe sirk; gerçek kimliklerin askıya alındığı, rollerin değiştiği, seyircinin de oyunun parçası haline geldiği bir alan anlamına geliyor.

Bu iki kelime yan yana geldiğinde ortaya çıkan şey ‘ilahi kaos’: Kutsal olanla bayağı olanın çarpıştığı, seyirlik olanla yaşananın iç içe geçtiği, izleyen ile izlenen arasındaki sınırın silindiği bir atmosfer.

Yani bu soyut kulübün vaadi isminin içinde gizli: Her şey gösteri, herkes sahnede.NELERDEN ESİNLENDİBu estetik, rastlantısal değildi.

Divine Circus; Weimar dönemi Berlin kabarelerinden, Cirque du Soleil öncesi avangart sirk estetiğinden, 1960’lar ve 70’lerin underground performans sanatından ve ABD’de Studio 54* sonrası gece hayatı geleneğinden beslenen bilinçli bir devamlılık hattı kuruyor.

İsim, başlı başına provokatif bir metafor ve kulübün erotik kabare ile teatral yeraltı eğlencesini tek hamlede tarif ediyor.*Studio 54, 1977–1980 arasında New York’ta faaliyet gösteren, disco çağının en ünlü ve en etkili gece kulübü.

Bir dönemin kültürel kodlarını tek mekanda toplamasıyla meşhur...Studio 54 - Liza Minnelli, Bianca Jagger, Andy Warhol ve HalstonDivine Circus’un belli bir mekanı yok, ancak seçilen mekanların kendisi de bu vaadi karşılıyordu.

Akrobatlar, burlesk dansçılar, fetiş kostümleri ve performans sanatçılarıyla kurulan sahnede erotizm ile gösteri birbirinden ayrılmıyordu. “Only invitation” yani yalnızca davetlilerin girebilme havası, içeri girmek kadar görünmeyi de önemli kılıyordu.Rothschild daveti - 1972Divine Circus, jet-set dünyasının, moda ve sanat çevrelerinin, finansçıların ve hakkında çok konuşulan ama net tanımı yapılmayan isimlerin buluştuğu bir mıknatıs haline gelmişti. 90’ların sonu ile 2000’lerin başında Wall Street parasıyla beslenen hedonist dönem ruhu; sınırsız eğlence, bulanık ahlaki sınırlar ve statü sergisi üzerinden burada cisimleşiyordu.1972 yılında Baron Guy de Rothschild’in eşi Baroness Marie-Hélène de Rothschild tarafından organize edilen Sürrealist Balo, bu davetlerden en meşhur olanı olarak biliniyor.Baloya aralarında siyasetçiler, bankacılar, sanatçılar, ünlüler ve Avrupa kraliyet ailelerinin üyelerinin de bulunduğu yaklaşık 150 konuk katıldı.

Davetliler arasında Salvador Dalí, Audrey Hepburn, Grace Kelly, Andy Warhol ve Yves Saint Laurent gibi isimler yer alıyordu.Rothschild ailesi, 1960’lar ve 1970’ler boyunca düzenledikleri gösterişli davetler ve cömert ev sahiplikleriyle tanınıyordu.1972 Rotschild davetiSİSTEM NASIL İŞLİYORBu tür mekanlar, tek başına var olmuyordu.

Herkesin bildiği ama herkesin her odaya giremediği beş yıldızlı otel barları, ünlü restoranların arka salonları ve özel davetli ‘bağış’ geceleri, vitrin işlevi görüyordu.

Amaç meşruiyet üretmekti: statü göstermek, kartvizit değiş tokuşu yapmak, kimin kiminle temas kurabileceğini belirlemek...

Bu alanlarda CEO’lar, medya patronları ve ünlüler aynı masaya oturabiliyordu.Vitrinle yeraltı arasındaki geçiş alanlarını ise kapalı davetler, after party’ler ve özel üye kulüpleri oluşturuyordu.

Buralarda ilişkiler test ediliyor, sınırlar yoklanıyor, kim kiminle ne kadar yakın sorusu cevaplanıyordu.

Divine Circus tipi mekanlar tam bu hattın merkezinde duruyordu: gösteri, erotizm ve statünün iç içe geçtiği, maskelerin ve fetiş estetiğinin dolaşıma girdiği, seyircinin aynı anda hem müşteri hem aktör olduğu alanlar.Zincirin son halkasında ise Penthouse’lar, özel jetler, adresi olmayan adresler devreye giriyordu.Divine Circus yıllarca tek bir yerde toplanmadı.

Mekan başka, uçuş başka, para başka, şirket başka, tanıklık başka yerdeydi.

Herkes yalnızca bir parçayı görüyordu; bütünü kimse görmediği için organizasyonun merkezini işaretlemek mümkün olmuyordu.Ağın en önemli taşıyıcı unsuru karşılıklı susma ekonomisiydi.

Açık tehditlere gerek yoktu; mensuplar eğer konuşursa yanına kalmayacağını biliyordu.

Sessizlik kolektifti.Medya ve hukuk süreçleri de bu ritme uydu.

Skandallar bilinmiyor değildi, zamana yayılıyordu.

Belgeler parça parça çıkıyor, haberler sansürleniyor, isimler yarım veriliyor, dosyalar yıllara yayılarak açılıyordu.

Toplum, konunun fazla karmaşık olduğuna ikna ediliyor, bu durum hafıza yorgunluğu yaratıyor, tekrar eden skandal normalleşiyordu.Asıl kilit nokta burada yatıyordu: Klasik bir cemiyet, grup, kulüp gibi değil, bir sosyal ekosistem gibi işledi.Divine Circus, 1990’lar sonu–2000’ler başında New York’ta yükselen kabare ve performans temelli elit yeraltı gece hayatının simgelerinden biri olarak özetlenebilir.

The New York Times, New York Magazine ve Village Voice arşivlerinde de haberleşen bu anlayış, erotik kabare, sirk estetiği ve ‘sadece davetliler’ yapısıyla, dönemin teatral ve hedonist eğlence anlayışının bir parçası olarak tanımlanabilir.Gözde SulaOdatv.com