Güç maskesinin altındaki yorgunluk

Hayatın her köşesinde güç göstergesi mevcut artık.

İnsanlar için güçsüz görünmek, bir yerde ağlamak, yardım istemek zayıflık haline geldi.

Nasılsın sorusuna verilen "iyiyim" cevabı bir otomatik refleks aslında.

Hızla akıp giden yoğun hayatımızda bazen nasıl hissettiğimizi bile anlamaya vaktimiz olmuyor.

Biraz durmaya ve iç sesimizi duymamıza cesaret göstermemiz gerekiyor.

Çocukluğumuzdan beri hep güçlü görünmemizi ister anne babalarımız.

Düştüğümüzde hemen kalkmamızı, ağlamamamızı, susmamızı beklerler.

Büyüdükçe aynı şeyleri yapmaya devam ederiz.

İnsan, acısını saklamayı öğrendikçe yalnızlaşır; yalnızlaştıkça da daha güçlü görünmeye mecbur hisseder.

Bu kısır döngü, zamanla ruhu yıpratmaya başlar.Bazılarının, "bana bir şey olmaz" kalkanı vardır.

Biri bir şey dediğinde hemen bu maskeye sığınırız.

Bazı şeyler için doğru aslında bir şeyi kaybettiğinde neden sana bir şey olsun ki.

Ama kıymet verdiğin şeyi kaybettiğinde...

O zaman güçlü durmaya gerek var mıdır sizce?

Biraz hayatı salmak, o anki kimliklerimizden uzaklaşmak gerekmez mi?

Kim sizi yadırgayabilir, ya bu yargılayanın ayıbı olmaz mı?

Belki de insanların aklında o anki halinizle kalmaktan mı korkuyorsunuz?

Belki de hepsi...

Herkesin bir kırılma noktası, bir yorulma eşiği, bir tuttuğunda sızlayan bir yanı var.

Dünyanın en güçlü görünen insanları bile gece ışıklar söndüğünde sessizlikle baş başa kalınca en çok kendileriyle mücadele eder.Gülümsemeyi borç, susmayı olgunluk, katlanmayı erdem sanıyoruz.

Duygularımızı saklamak, sorunlarımızı halının altına süpürmek daha kolay geliyor belki de.

Fakat ruhun biriktirdiği her şey, gün geliyor taşacak bir yer buluyor.Ara sıra omuzlarımızdaki yükü bırakıp derin bir nefes almaktan zarar gelmez.

Güç, bazen yavaşlamaktır, bu da geçecek diyebilmektir.

Bazen bir baba, anne, abi, abla olduğunu unutup sadece kendin olarak derdi sayman gerekir.