90'lı yıllarda zenginlik

Meyve suyu kutusuyla büyümek: Evde toz karışım yerine dolaptan kutu meyve suyu çıkarılıyorsa, o evde refah seviyesi 'orta üst' demekti.

Bir de o meyve suyu misafire değil, çocuklara içiriliyorsa: 'Bizimkiler zengin galiba' fısıltısı başlardı.

Evde ikinci televizyon: Salon dışında bir odada daha televizyon varsa, o evde hem ekonomi hem özgürlük vardı.

Biri haber izlerken diğeri çizgi film açabiliyordu, bu 90'lar için neredeyse medeniyet göstergesiydi.

Oyun salonuna gitmeyip evde oynamak: Mahallede herkes jeton biriktirirken, sen evde joystick takıp oynuyorsan: 'Zengin değil ama rahat' kategorisindeydin.

Arabanın içinde klima: Yaz sıcağında cam açmak yerine düğmeye basıp serinliyorsan, o bir statüydü.

Yoldaki herkes bunu fark etsin diye cam hafif aralık tutulurdu.

Kablosuz telefonla yürümek: 'Ev telefonu var' demek sıradandı, ama konuşurken mutfağa kadar gezebilmek o bambaşka bir seviyeydi.

Sinyal kopmasa bile arada 'Alo alo, geliyor mu?' demek şarttı.

Bilgisayar sahibi olmak: Evde kocaman bir monitörün üstünde dantelli örtü varsa, o sadece teknoloji değil, statüydü.

Bir Word dosyası açmak bile 'geleceğe yatırım' sayılırdı.

Kabanın astarında ipek dokusu varsa: İçi parlak kumaşlı, ütülü, ağır duran bir kaban: 'Benim babam iyi bir işe sahip' mesajıydı.

Soğuk havalarda cebinden elini çıkarıp düğmeleri kapatmak, o zenginliğin teatral ifadesiydi.

Çamaşır makinesi tam otomatikse: Elde ön yıkama devri bitmişti.

Makine deterjanı kendi alıyorsa, o evde çağ atlanmış demekti.

Evde video oynatıcı bulunması: Televizyonda ne varsa onu değil, ne istersek onu izlemek...

Kasedin içine 'Tatil 94' yazmak bile zenginliğin samimi versiyonuydu.

Salonun kullanılmaması: Zenginliğin son aşaması: misafire saklanan salon.

Koltuklar naylonla kaplı, halıların kenarları muntazam, odaya sadece bayramda girilirdi.

Bir oda, sırf 'göstermek için' varsa, o ev zengindi.